عشق ابدی

غروب که میشه دلم میگیره، با فروغ تو دل گرفته میشکفه و طلوع میکنه لبخند دلم. دنیای مهربونم، مرا خبرا بده ز حال خود، مرا ببر به اندرون خود، منی که در تمنای دیدارِ یار، شاید در دیارِ دور، دیداری دیدنی.

سلام دلم امشب مثل هر شب در بند گیسویت، در گرگ و میش چشم آهویت بسی دلتنگ است. دراز کشیده ام بر روی تلی از احساس، به اندازه یک دنیا دلتنگی، دل من حوصله کن. تا روزی به تماشا بنشینی این هم قشنگی را، این همه یکرنگی را، این همه خوبی را که هم در دنیایت به یکجا نهادینه شده، و آنگاست که ایمان می‌آوری به« فتبارک الله احسن الخالقین»

سلام صبح آدینه ات بخیر و شادی دنیای من با من بمون با من بخون‌‌‌ای اندرون، از حس خوب،‌‌‌ای مهربون، از عشق ناب، از بودن و شب بو و ناز، از من پر از نیاز،‌‌‌ای مهربون، از بوسه‌های بی هوا، از اغوش بی ریا، از لمس دستی آشنا، از بوی یار، از بوی یاس، عشق منی دنیا، دلتنگتم، با خنده‌هات خوشحال باش.

سلام صبح بخیر الهی هزاران خوبی برای امروزت، هزاران عشق و لبخند نثارت، الهی مثل روز روشن باشد دلت، و مثل شب فزون باد آرامشت، و مستدام باد لبخندت. دلت پر از امید تنت سالم. خدایا میدانم که مراقبشی قوت قلبش رو بیشتر بنما.

سلام جان دلم اول از همه زیارت قبول، و با اطمینان و لبخند و امید به سوی هدفت روانه شو، بی هیچ شکی، منم دعایت میکنم. میدانم که دعاهای بسیاری پشت سرته، مهمتر از همه دعای مادر. پس قوی باش و محکم. و در دنیایی ورای دنیایی فیزیکی، دنیای عشق، و دنیای دوستی و محبت تو را احساس میکنم که به من لبخند میزنی، با آغوشی پهناور. لبخند تو و مهربانی تو، مثل خورشید و مثل آب برای باغچه خشکیده من است.‌‌‌ای ماندنی همیشه بمان. همیشه در کنارت هستم لبخند بزن.

قدحی از اب پشت پایت میریزم، سفرت سلامت، دعا میکنم زودتر سلامتی بدست بیاری. ایمان دارم که روزهای شیرین و پر از آرامش خواهند آمد. قوی باش و محکم، دلت پر از امید و انرژی. قدحی از آب، همه جا روشنی و نور، چه مبارک سحری بود امروز، گویی همگان خوشحالند. همگان پر از امید. دوستت دارم.

"برای به شادی رسیدن باید غم را پشت سر گذاشت.شادی ماندگار نیست لیکن پر وبال می‌دهد به احساست و به تمامی‌آنچه که ازخود ساخته‌‌‌ای و شادمانگی ات عشق است ،وجد است ،شور است ،حال"

نجوا می‌کند در گوشم صدایت، به مشامم می‌رسد عطر تنت، بیا، نزدیکتر بیا. میخوانمت،‌‌‌ای خواندنی ترین دلخوشیِ خوش خوان من. میخوانمت با گره ابروانم و لبان مچاله شده ام. پاسخم میدهی با لبخند دلنشین لبانت و کمان ابروانت. نمی‌گنجم در پوست خودم، از خوشحالی، تا که در تو بپیچم. نزدیکتر بیا، نزدیکتر از اندیشه، در من حلول کن. حل میشوم در تو، من و تو محلولیم، محلولی جدا نشدنی.